Kameraad vermist in Argentinië

Zoals jullie misschien al hoorden is er sinds 1 augustus een kameraad (Santiago Maldonado) vermist in Argentinië. Hij werd toen gearresteerd door de gendarmerie in de provincie Chubut tijdens een protest in solidariteit met de Mapuchestrijd.

Sindsdien is er van de kameraad niets meer vernomen en zijn er veel betogingen en solidariteitsacties geweest in Argentinië en ver
daarbuiten.

Er werd een tekst van Argentijnse anarchisten over de gebeurtenissen vertaald en gepubliceerd op indymedia.nl

Voel jullie vrij om dit nieuws mee te verspreiden.

https://www.indymedia.nl/node/41427

[Chili] Over het gevaar van de anarchie om te vormen tot een reeks “alternatieve” praktijken zonder een offensieve inhoud tegen de macht

alternatievenPDF — Deze tekst verscheen in het Chileense tijdschrift Contra Toda Autoridad in september 2014 en werd overgenomen in het vierde nummer van het internationale tijdschrift voor anarchistische correspondentie Avalanche (te downloaden op avalanche.noblogs.org).

De doos van Pandora en de naaidoos van het Spaanse antiterrorisme

(San Francisco, VS)

De doos van Pandora en de naaidoos van het Spaanse antiterrorisme*

De ochtend van dinsdag 16 december heeft ons verrast met een golf aan huiszoekingen en arrestaties.. Heeft ons verrast? We gaan niet liegen. Laten we opnieuw beginnen. De ochtend van dinsdag 16 december heeft ons NIET verrast. De autonome Catalaanse politie, de Mossos d’Esquadra, en de Guardia Civil en rechterlijke machten van de Audiencia Nacional** bestormden meer dan tien woningen en een aantal anarchistische ruimtes in Barcelona, Sabadell, Manresa en Madrid, met huiszoekingen, arrestaties, inbeslagname van propaganda- en informatiemateriaal, om bovendien van de gelegenheid gebruik te maken om ook, met het volledige Mobiele Eenheid team van de Mossos d’Esquadra, Kasa de la Muntanya binnen te dringen en te plunderen, een gekraakte plek die al 25 jaar bestaat.

Volgens de media, die zoals altijd haar rol als politiewoordvoerder aan het bewijzen is, is het doel van deze arrestaties het ontwrichten van “een criminele organisatie met terroristische doelen en een gewelddadig anarchistisch karakter”. Alhoewel het nogal makkelijk lijkt om een afgezaagde uitdrukking nogmaals te herhalen, gaan we het toch doen: de enige criminele organisatie die mensen terroriseert met haar gewelddadig karakter is de Staat en haar tentakels: de media, het juridische apparaat, haar repressieve korpsen en haar politici, tot welk spectrum ze dan ook behoren.

Waarom heeft het repressieve optreden ons niet verrast? Omdat we haar verwachtten.

Het gaat er niet om voor orakels te spelen of iets dergelijks, maar om tussen te regels te kunnen lezen, en soms op een letterlijke manier, de gebeurtenissen. Zoals het vorig jaar gebeurde met de arrestatie van andere kameraden, sinds lange tijd zijn ze bezig om golven zoals die van dinsdag te orkestreren tegen libertaire en antiautoritaire milieus, en hoewel de verschillende razzia’s niet zo groot waren laten ze wel een vooruitzicht van soortgelijke situaties zien.

Operatie “op z’n Italiaans”

Sinds een paar decennia maakt het anarchistische milieu in buurland Italië om de zoveel tijd, en in de laatste jaren met steeds meer regelmatigheid, macro-operaties mee die lijken op die van dinsdag. Niet alleen door het formaat van de spontane razzia’s en huiszoekingen in verschillende huizen, ook door het gebruik van namen die makkelijk te onthouden zijn en met een zekere zwarte humor bedacht, zoals in deze operatie, Pandora genoemd omdat deze zaak, zoals de media haar rechterlijke bronnen napraat, “een doos was die zich, door de vele momenten van schrik die we ervan gekregen hebben, niet liet openen”. Met “vele momenten van schrik” refereren ze aan diverse acties die de afgelopen jaren plaatsvonden over het gehele territorium van de Spaanse Staat. Om terug te komen op de Italiaanse operaties, men hoeft zich maar een aantal namen die de afgelopen jaren de revue passeerden te herinneren, zoals Operatie Thor, wiens naam zinspeelt op de beschuldiging van een serie van aanvallen met hamers op geldautomaten en andere kantoren; Operatie Ixodidae, die refereert aan de technische naam van de familie van teken, zoals de fascisten de communisten en anarchisten noemden; en anderen zoals Ardire, Cervantes, Nottetempo, et cetera.

Behalve de procedure en de namenlijst is een factor die ons veel doet denken aan het buurland de rol van de media, die ons ook geholpen heeft te zien wat er komen ging. Sinds ongeveer drie jaar of misschien zelfs iets langer, is de Spaanse media een campagne begonnen om het terrein zo voor te bereiden, dat operaties zoals deze niet alleen mogelijk zijn maar ook voorspelbaar. Het brandmerken van milieus, en zelfs soms ruimtes of personen met naam en toenaam, collectieven, et cetera, het construeren van een vrij bizarre karikatuur van een interne vijand, is inderdaad sinds decennia gebruikelijk, alhoewel het de afgelopen jaren om een bijzonder specifiek karakter ging; de “gewelddadige anarchist”, de “insurrectionalist”, de “tegen-het-systeem [antisistema] die infiltreert in sociale bewegingen”, et cetera.

Het Chileense fiasco

Het jaar 2010 was een glorieus jaar voor de Chileense Staat. Naast het feit dat de zakenman en vierde rijkste persoon van het land, Sebastián Piñera, tot president gekozen werd, orkestreerde het een politie-, media- en juridische operatie tegen het antiautoritaire milieu met als resultaat meer dan een dozijn huiszoekingen en arrestaties, bekend als Operatie Salamandra en in de volksmond “Caso bombas”, omdat ze gebaseerd was op het onderzoek naar een serie aanslagen met explosieven die plaatsvond in de jaren ervoor, en middels de politiebeeldvorming de creatie van een hiërarchische macrostructuur van een verondersteld netwerk dat verantwoordelijk was voor al deze ontploffingen: een circus dat niet alleen de reputatie van de Staat verzwakte, afgezien van het feit dat het haar belachelijk maakte, maar dat ook de lompheid van de onderzoeksprocedure aan het licht bracht, zoals de vervalsing van bewijzen, chantage of onder druk zetten om informanten of “berouwvollen” te verkrijgen, het toeval, et cetera. Het proces eindigde met de vrijspraak van alle aangeklaagden en een wraaklust van de Chileense Staat tegenover het milieu en de personen die in de gaten gehouden werden.

Een jaar na het einde van de “Caso bombas” klucht werken de Spaanse en Chileense ministeries, rechters en smerissen gezamenlijk aan een nieuwe zaak, ditmaal aan deze kant van de oceaan. Mónica Caballero en Francisco Solar, allebei ex-verdachten in de “Caso bombas” zaak, worden opgepakt in Barcelona, waar ze op dat moment wonen, samen met drie andere personen die later buiten de zaak gelaten worden, op verdenking van plaatsing van een explosief bij de Basílica del Pilar del Zaragoza, het plannen van een soortgelijke actie en het behoren tot een veronderstelde terroristische organisatie. Deze kameraden bevinden zich op dit moment in voorlopige hechtenis in afwachting van een rechtszaak waarvan we niet weten wanneer die zal plaatsvinden, en ook weten we niet of hun proces zal veranderen door deze nieuwe repressieve golf.

De situatie is min of meer bekend bij iedereen en als we van een ding zeker zijn is dat de recente arrestaties dienen om vorm te geven aan een zaak die op zichzelf geen stand zou houden.

Toeval?

Een paar uur voor de arrestaties van dinsdag liet de Spaanse overheid via haar media weten dat de “ministeries van Binnenlandse Zaken van Spanje en Chili een nieuwe fase van versterkte samenwerking openen in de strijd tegen het anarchistische terrorisme”. Afgelopen maandag 15 december ontmoette de Spaanse minister van Binnenlandse Zaken, Jorge Fernández Díaz, in Chili de vicepresident alsook Chileense minister van Binnenlandse Zaken Rodrigo Peñailillo in het La Moneda paleis, de regeringszetel in Santiago de Chile. “In de strijd tegen het terrorisme, zal Chili in Spanje een solide bondgenoot vinden”, schiep de Spanjaard op, terwijl hij gedecoreerd werd met het Grootkruis in de Orde van Verdienste van Chili, “de grootste onderscheiding van het land in de civiele verdienste” aldus de media, een trofee die de Chileense Staat in dit geval gaf voor het politiewerk en als beloning voor de arrestaties van de kameraden Mónica en Francisco vorig jaar.

Behalve lof en beloningen, verkocht de zakenman Fernández een beetje van het zijne: politiële en juridische training, verschillend repressief materiaal, et cetera.

En wat er komen gaat…

Wat is de volgende repressieve stap? Wij weten het niet. Op dit moment is er weinig bekend over hoe het gaat met onze kameraden, waarvan ze precies beschuldigd worden, aan welke repressieve middelen ze onderworpen worden, of ze in voorlopige hechtenis zitten of niet, et cetera.

Wat zeker is is dat deze operatie geen opzichzelfstaand feit is, maar een schakel meer in een ketting. Een repressieve ketting die op momenten wreed is en op andere subtiel, waarin sinds de nieuwe wetten (men hoeft maar aan de recente Mordaza wet te denken***) verschillende dingen opgenomen zijn; de jacht op mensen zonder papieren door middel van steeds grotere racistische razzia’s, de politiewreedheid, tot aan het streven de miserie te beheren en de repressie te administreren, wat, alles welbeschouwd, is wat de Staat doet, met een pseudo-links (met Podemos**** in gedachten) dat steeds meer en duidelijker een parodie van zichzelf wordt. Ontruimingen, afranselingen, fascisme, juridische en strafrechtelijke verharding van elke soort, nationalistische en sociaaldemocratische luchtspiegelingen, is wat het heden ons zal brengen. Er hoeft niet op iets ergers gewacht te worden, het ergste is nooit weggegaan.

Het scala aan mogelijkheden van het Spaanse antiterrorisme is een naaidoos waarin alles past. Ze bevindt zich daar, in het zicht, om ons eraan te herinneren dat strijden terrorisme is voor de Staat. Ze functioneert als een vogelverschrikker. Laten we ons bang maken?

De Staat en haar dienaren zeggen de doos van Pandora geopend te hebben. In de Griekse mythologie is Pandora het equivalent van de Bijbelse Eva. Met de karakteristieke misogynie van beide mythologieën, opent Pandora haar doos op dezelfde manier als Eva haar appel eet, en bevrijdt al het kwaad dat zich daar bevindt.

Wij zijn in staat om onze eigen vertelling te creëren en hun klotemythologie te laten voor wat het is. Onze geschiedenis is anders. De “doos” die deze repressieve operatie geopend heeft spoort ons aan te handelen, op onze hoede te zijn, oplettend te zijn wat betreft de volgende stappen van hun kant. Het doet ons steeds opnieuw eraan denken welke de wereld is die we willen, en wat de afstand ervan is tot deze wereld. Ze brengt ons ertoe de urgentie van het handelen te zien, van het vooruit gaan.

De opgesloten kameraden maken deel uit van verschillende projecten, ruimtes, collectieven, et cetera, en het is bijzonder belangrijk dat deze niet in verval raken, dat de ruïne (in iedere zin) waartoe dit soort situaties leiden geen onmacht en een gevoel van verlamming doet ontstaan.

We zeggen altijd dat “de beste solidariteit doorgaan met de strijd is”. Goed, maar wat betekent dit in de praktijk? Ook herhalen we in koor dat “wanneer je aan een van ons komt, je aan ons allemaal komt”. Dit is duidelijk geworden uit de reacties en protesten die plaatsvonden op verschillende plekken, net zoals de onvoorwaardelijke warmte van de kameraden die buiten zijn.

Van één ding kunnen we zeker zijn, en dat is dat de opgesloten kameraden deze warmte kunnen voelen, die door de tralies en het isolement heengaat, omdat het dezelfde warmte is die zij op andere momenten ook wisten te geven.

Barcelona, 18 december 2014.

Meer informatie: solidaridadylucha@riseup.net

* “Cajón de sastre” is een naaidoos en betekent tegelijkertijd “warboel”.
** “Audiencia Nacional” is een centrale rechtbank in Spanje, die belast is met de vervolging van zware misdaden, vooral met terrorisme.
*** De “Burgerlijke Veiligheidswet”, de zogenaamde “Ley Mordaza” (“Knevelwet”) werd op 29 november 2013 door Fernández Díaz ingevoerd, en houdt verschillende beperkingen van de vrijheid van vereniging en uitbreiding van politiebevoegdheden in.
**** Podemos is een politieke burgerrechtenpartij die zich uit de Occupy beweging ontwikkelde, en meedeed aan de Spaanse verkiezingen, en een “wedergeboorte van de democratie” nastreeft.

Zonder ophouden – Over de recente repressieve slagen tegen anarchisten en antiautoritairen op het Belgisch grondgebied

Zonder ophouden

Over de recente repressieve slagen tegen anarchisten en antiautoritairen op het Belgisch grondgebied

De feiten in het kort

Sinds verschillende jaren volgden de verschillende momenten waarop druk werd uitgeoefend tegen anarchisten en antiautoritairen op het Belgisch grondgebied elkaar op; De huiszoekingen die plaatsvonden in september 2013 in drie woningen in Brussel, Gent en Leuven zijn er de laatste aflevering van. Eind mei werden drie andere woonsten en de anarchistische bibliotheek Acrata reeds doorzocht. Deze initiatieven van de onderzoeksrechter Isabelle Panou situeren zich in het kader van een onderzoek naar “terroristische organisatie, bendevorming en opzettelijke brandstichtingen“. Dat onderzoek werd geopend in 2008. Maar de repressiekrachten hebben zich niet beperkt tot die huiszoekingen. Meermaals hebben ze geprobeerd om verklikkers te recruteren om de activiteiten van anarchisten en antiautoritairen te bespionneren. Ze hebben hun toevlucht genomen tot “uitzonderlijke opsporingsmethodes”, ze verborgen bijvoorbeeld camerabewaking in het appartement van twee Brusselse anarchisten. Ze voeren eveneens surveillances uit, stellen rapporten op over de “anarchistische dreiging”, organiseren administratieve pesterijen om het dagelijkse leven van de kameraden te bemoeilijken, ze geven informatie door over individuen aan politiediensten van andere landen, sturen oproepingen tot ondervragingen rond, publiceren laster in de pers enzovoort. Meerdere kameraden hebben ook korte verblijven van enkele weken achter de tralies gekend. Kortom, als je al die feiten in een breder kader plaatst, valt makkelijk te begrijpen dat de repressie via verschillende wegen probeert om gedachten en daden die deze wereld van autoriteit willen vernietigen af te remmen of te verlammen. Dat brengt ons er evenwel niet toe om te spreken over een zwaar repressief klimaat zoals je dat in andere landen kan zien. Laten we daar maar duidelijk over zijn: dat is zeker het geval niet. Daarenboven is er niets verbazingwekkends of bijzonder aan het feit dat de ordetroepen er slechte bedoelingen op nahouden tegenover de vijanden van de autoriteit.

Het onderzoek gaat klaarblijkelijk over strijden, agitatie en initiatieven, van grotere of kleinere intensiteit: de strijd tegen de gevangenis en de solidariteit met de opstanden binnen; de strijd tegen de bouw van een nieuw gesloten centrum in Steenokkerzeel en tegen de deportatiemachine; de initiatieven en aanvallen tegen de aders van de gevangenis-stad (bouw van het Gewestelijke Expresnet, GEN, rond Brussel en het openbaar vervoer in het algemeen); de agitatie tegen de deurwaarders, tegen de NAVO en haar aanwezigheid in Brussel, tegen de Europese instellingen en de eurocraten; of nog de strijd tegen de bouw van een maxi-gevangenis in Brussel…

Waar staan we?

We kunnen onze hersenen pijnigen om de repressieve manoeuvres van de staat te analyseren, maar het interesseert ons meer om onze aandacht te blijven richten op wat we denken, wat we willen en wat we denken te doen om deze wereld van koopwaar en macht te bekritiseren, om het in vraag stellen en de weigering aan te moedigen, om de revolte tegen alles wat ons onderdrukt te verspreiden. In de loop van de voorbije jaren hebben strijden het licht gezien, ook al werden die vaak gevoerd in niet noodzakelijk erg gunstige omstandigheden en waren ze omringd door de malaise van de berusting. Corrosieve ideeën werden verspreid, bediscussiëerd en gedeeld, de parcours van strijd en revolte liggen bezaaid met honderden acties, aanvallen en sabotages – van alle vormen, maar altijd vijandig tegenover de macht. Medeplichtigheden werden gesmeed, solidariteit geuit, affiniteiten uitgediept en af en toe hebben we het beton van de onderdrukking en de onderwerping zien barsten.

Het spreekt voor zich dat de uitdieping en aanscherping van de anarchistische ideeën in deze streken niet aan de aandacht van de waakhonden ontsnapt is. De kritieken op de kwantitatieve fixatie en op het fetisjisme van de formele organisatie, de weigering van alle bemiddeling en politieke vertegenwoordiging hebben bijgedragen tot het onstaan van informele, affinitaire en autonome ruimtes waar ideeën hand in hand proberen te gaan met praktijk en offensief. Zo begonnen kameraden, elkeen, hun weg te banen om het gevecht aan te knopen met de overheersing, strijdende tegen de politiekerslogica, weigerend om zich te laten verlammen door het afwachten en hun hersenen en handen bewapenend om te vernietigen wat gewoonweg onaanvaardbaar is. Het is de harstochtelijke en individuele liefdesverhouding tussen idee en wil, tussen verlangen en kritiek die her ertoe aanspoort om te handelen en de structuren en mensen van de overheersing te raken op het moment en op de manier die hen juist en gepast lijkt, terwijl ze tegelijkertijd sabotage en aanval naar voren schuiven als middelen die binnen het bereik van allen liggen die willen vechten voor vrijheid. Soms hebben die kameraden op straat of in gedeelde revoltes andere rebellen ontmoet, andere weigeraars die op hun manier vechten tegen wat hen onderdrukt. Als de macht van iets bang is, dan zal het zonder twijfel de mogelijkheid van een alsmaar bredere besmetting van ideeën en praktijken zijn, van een wederzijdse herkenning tussen rebellen en opstandelingen, van de ontmoeting tussen verschillende rebellieën (in de gevangenissen, in de wijken, in de werkkampen, in de gesloten centra, in de onderwijskampen, in de recreatiekampen,…) die af en toe nog de nachtmerrie verstoren van een leven dat gesleten wordt met werken, consumeren, ondergaan en slapen. Continue reading Zonder ophouden – Over de recente repressieve slagen tegen anarchisten en antiautoritairen op het Belgisch grondgebied

Repressie in Montevideo

Op 14 augustus 2013 braken rellen uit tijdens een betoging in Montevideo. De betoging wordt elk jaar georganiseerd om de in ’68 door de politie vermoorde student Liber Arce te herdenken. Er werden symbolen van staat, kapitaal en religie aangevallen (bankautomaat, banken, regeringsgebouwen, een kerk, luxewinkels, restaurants…). Na afloop werden twee anarchistische kameraden aangehouden door flikken. De kameraden werden in beschuldiging gesteld maar wel vrijgelaten.

Op 24 augustus werden op weg naar een andere herdenkingsbetoging (aan hospital El Filtro, waar in ’94 een dode viel na botsingen tussen de flikken en betogers die probeerden te verhinderen dat vermeende ETA-leden naar Spanje zouden worden gedeporteerd) 12 anarchisten gearresteerd door de inlichtingendiensten, het departement speciale operaties en interpol.

De kameraden werden afgevoerd naar een commissariaat, waar ze werden gefotografeerd, ondervraagd over de betoging van de 14de en over hun deelname aan anarchistische groepen. Dit alles ging gepaard met slagen, beledigingen, dreigen met marteling en verkrachting. Eén kameraad werd bedreigd met een pistool. Niemand werd voorgeleid en dezelfde avond werd iedereen vrijgelaten zonder beschuldigingen.

Op 29 augustus werd een kameraad die in Uruguay verblijft opgeroepen door de migratiedienst. Daar werd ze opgepakt door de politie.

De inlichtingendiensten zijn hiervoor verantwoordelijk. De dag erna werd een andere kameraad voor haar huis in een politieauto geduwd en naar een commissariaat overgebracht. Beide kameraden werden ondervraagd over hun deelname aan de anarchistische beweging. Ze werden allebei zonder beschuldigingen vrijgelaten op 30 augustus.

Ondertussen verschenen enkele teksten over deze repressieve slagen. Op vele plaatsen in Montevideo werden pamfletten uitgedeeld en er was een betoging gepland. In Buenos Aires (Argentinië) kregen de ferrymaatschappij die op Montevideo vaart en de ambassade van Uruguay nachtelijk bezoek van solidairen.

Hieronder vertalingen van twee teksten vanop de blog van de krant anarquia (periodicoanarquia). De eerste verscheen in een agitatieblad en gaat in op de gebeurtenissen van de 14de, de tweede tekst gaat in op de repressie.

Vrijheid tot in het overdrevene

“Dat onze woorden hand in hand mogen gaan met wat we doen, en dat de anderen mogen beginnen hier rekening mee te houden…”

Als het de bank is die mij en mijn familie in de schulden houdt, als zij het geld bewaakt dat ze noodzakelijk maakt om te leven en het dan weghoudt van zij die er het minst van hebben, waarom zou ik er dan respect voor moeten hebben en haar niet aanvallen? Is een gevel dan meer waard dan het aantonen hoe schadelijk het geld is?

Als het de kerk is die leeft van het bedrog, als zij verantwoordelijk is voor het gedurende eeuwen  (en nog steeds) gehoorzaam houden van duizenden personen aan hun autoriteiten en het opleggen van een moraal op maat van de machtigen, waarom zou ik daar dan niet tegen schreeuwen, waarom zou ik haar ruiten niet breken? Zijn ruiten dan meer waard dan de vrijheid van personen?

Als het al die muren overal zijn, van die overheidsgebouwen, van die commissariaten, van die kantoren die de stomste illusies verkopen, die ons bombarderen met aanbiedingen, waarom zou ik dan niet mogen antwoorden, waarom zou ik ze dan niet beschilderen, zeggen hoe ze bedriegen, ons kloten, gevangen zetten? Waarom zou ik tenslotte niet aanvallen, definitief antwoorden op wat mij aanvalt, waarom zou ik me niet verdedigen? Continue reading Repressie in Montevideo

Enkele zinnen over de TAP (Trans Adriatic Pipeline)

Korte samenvatting

De gasleiding of methaangasleiding TAP (Trans Atlantic Pipeline) zou zowat 900 km moeten afleggen: vanuit de Kaspische Zee tot in Salento (het uiterste zuiden van Apulië) waar ze boven zou koman aan de kust van San Foca (provincie van Lecce). Eind juni gaf het consortium Shah Denz uit Azerbeidzjan dat bestaat uit ondermeer British Petroleum, Total en Statoil, de voorkeur aan de TAP boven het project Nabucco dat Roemenië, Bulgarije, Hongarije en Oostenrijk had moeten doorkruisen. Het project TAP, een holding bestaande uit Axpo (Zwitsers), E.On (Duits) en Statoil (Noors) wordt door de Italiaanse regering en de Europese Unie van strategisch belang geacht en zal de Europese markt voorzien van gas.

Enkele vragen

Het verzet tegen de TAP is, zoals tegen elke strijd tegen een milieuverwoesting of tegen een gevangenis, een klassieke “partiële strijd”; partiëel, om duidelijk te zijn, niet als negatieve interpretatie, maar in de zin van de definitie van een specifiek aspect. Maar een bredere horizon hebben in alles wat we doen en in de strijden die we voeren, proberen de macht en de autoriteit van eender welk type en in al hun configuraties te identificeren, en proberen ons ertegen te verzetten: dat is het doel dat wij vooropstellen. Ons perspectief zou aan de basis moeten liggen van onze actie en bovenop een benaderingswijze van de strijden, een gedachte zijn die ons voortdurend vergezelt. Wanneer je je verzet tegen de oorlog, tegen een milieuverwoesting, tegen een gevangenis, tegen de repressie, tegen de uitbuiting, tegen de autoriteit, tegen de moraal, zou je altijd al deze verschllende aspecten in het achterhoofd moeten houden en proberen om een visie op het geheel te hebben. Een voorbeeld: wanneer we vechten tegen een kerncentrale, vechten we tegen de milieuverwoesting die deze kerncentrale betekent, tegen de onomkeerbare verwoesting van de natuur, maar we houden ook het gebruik voor ogen dat van deze kernenergie zal gemaakt worden, haar aanwending om een economisch en industriëel uitbuitingssysteem te reproduceren, of de voortzetting van het supertechnologische en supergecontroleerde leven van de steden naar de maatstaf van de koopwaar eerder dan op maat van de mens. Dit voorbeeld dat kan opgaan in vele andere gevallen, werpt een probleem op. Kunnen we ons bezighouden met een strijd door op te delen in sectoren, door te scheiden, door te onderscheiden?

Met de TAP zijn meerdere kwesties opgerezen: van de natuurverwoesting tot de oorlog, van de plundering van de grondstoffen tot het kapitalistische neokolonialisme enzovoort; al deze argumenten zijn nauw verbonden. Maar wat niet gebeurd is, is misschien de poging om al deze aspecten te verbinden vanuit het opzicht van perspectieven. Het verzet tegen de TAP is een partieel verzet dat zich inschrijft in een breder verzet, namelijk het verzet tegen de staat en de economie: kortom, wat we de Overheersing noemen, hetgeen wat trouwens onze levens net zoals die van miljarden individuen reglementeert en waardooor we geprecariseerd, uitgebuit, gecontroleerd, onderdrukt enzovoort worden. Nu, wij eisen niet dat allen met wie we in relatie staan in een strijd, of ze nu kameraden of welke mensen dan ook zijn (gewoon maar opdat we elkaar hier begrijpen), er diezelfde benadering op nahouden, maar onze poging gaat in die richting, want wanneer we spreken of handelen tegen de uitbuiting, of het nu die van de natuur of van mensen is, doen we dat niet als retorische oefining, maar omdat wat we willen het bestaan van horizontale verhoudingen tussen individuen en net het einde van de uitbuiting is. Continue reading Enkele zinnen over de TAP (Trans Adriatic Pipeline)

Gent, België: Solidariteit met de opstandelingen in Turkije en elders

In de namiddag van de 27ste juni, doorbrak een groep van een dertigtal internationalistische kameraden kort de rust in de wijk Brugse Poort in Gent.

De niet aangevraagde en strijdbare betoging verspreidde een boodschap van actieve solidariteit met de opstanden in Turkije en Brazilië. Tijdens de korte demo blokkeerden de kameraden een rijvak van de hoofdstraat van de wijk, terwijl ze de aandacht trokken met een spandoek (ISYANCILARLA DAYANISMA, solidair met de turkse opstand), flyers, vuurwerk en door het roepen van slogans voor de revolte.

Op het einde van de betoging verscheen er een combi met twee geüniformeerden. Eén van de twee achtte zich in staat om de enthousiaste solidairen op zijn eentje tegen te houden. Na wat geduw en getrek werd het sujet in kwestie agressief en eindigde hij op het asfalt, onder de klappen van de kameraden.

Hierna ging de groep uit elkaar. In de zoekactie die hierop volgde pakte de politie 4 personen op, die in de vroege ochtend werden vrijgelaten.

Tekst van de flyer:

Solidariteit met de opstandelingen in Turkije en elders!

Turkije staat al enkele weken in vuur en vlam. Wat begon als een protest tegen een winkelcentrum in het Gezi park breidde zich al snel uit naar een groot gevecht tegen de macht. Duizenden mensen kwamen in Istanboel op straat, wierpen barricades op, gingen de confrontatie aan met de politie en vielen symbolen van de regering en het systeem aan. Ook in andere steden deed het verlangen naar vrijheid de vlam in de pan slaan: tegen de rechts-religieuze regering Erdogan met haar conservatieve wetten, tegen de mega bouwprojecten en het verdwijnen van volkswijken, tegen de dagelijkse kapitalistische miserie, tegen de macht die controle wil over elk aspect van het leven!

In Brazilië (São Paulo) begon het met protesten tegen de verhoging van de bustarieven. Al snel ontplofte ook daar de boel en vielen de maskers van de sociaaldemocratische machthebbers af. De woede van de opstandelingen keert zich tegen de politie (die slaafse honden van het systeem), de banken (symbolen van het kapitalisme), de politieke partijen, de wereldbeker voetbal en haar infrastructuren (die zorgen voor meer politie, meer controle en voor het verdwijnen van arme wijken). Ook in Brazilië verspreidde het vuur van de opstand zich naar andere steden.

Of het nu in Turkije, Brazilië, Egypte, Griekenland of Stockholm is; wanneer mensen de moed hebben hun onderdrukkers direct aan te vallen, zijn wij solidair! Al deze voorbeelden tonen ons twee dingen: dat revolutie een mogelijkheid is, en dat revoluties een internationaal karakter hebben. De opstanden spreken ons aan en inspireren ons, het verlangen naar vrijheid kent geen grenzen.

Dus waarom ook hier niet het vuur aan de lont leggen? In onze eigen omgeving beginnen vechten tegen alles wat ons onderdrukt en miserie in stand houdt?

Moed aan de rebellen hier en ginder!!!

enkele anarchisten

België: Operatie As

Brussel — Op 22 mei 2013 vielen tientallen flikken van de antiterroristische sectie van de federale politie 3 woningen binnen van anarchistische en anti-autoritaire kameraden, net zoals in de anarchistische bibliotheek Acrata werd de inval opgevolgd door een huiszoeking. Alle aanwezige personen (11) werden aangehouden en meegenomen naar de kantoren van de federale politie.

De beschuldigingen zijn: lidmaatschap van een terroristische organisatie, criminele vereniging en brandstichting. De operatie kreeg de naam “As” (Opération Cendres) en wordt gevoerd door onderzoeksrechter Isabelle Panou, jammerlijk bekend voor haar lange carrière in dienst van de staat.

De flikken namen vele documenten, persoonlijke zaken, computers en alles dat ruikt naar informatica (gsm’s), agitatiemateriaal etc. in beslag. Tijdens de verhoren, waarin iedereen weigerde mee te werken, bleek het onderzoek gevoerd te worden naar strijden, revoltes en activiteiten tussen 2008 en vandaag, meer bepaald tegen de gevangenissen, de bouw van het nieuwe gesloten centrum in Steenokkerzeel, het openbare vervoer (MIVB), de Europese instellingen en de eurocraten, de bouw van een RER (Gewestelijk Expressnet Brussel), de NATO, de uitwijzingsmachine, gerechtsdeurwaarders en de bouw van een maxi-gevangenis in Brussel. Ook geviseerd worden publicaties als Hors-Service (Buiten Dienst) en meer algemeen alle geschriften, affiches etc. verdeeld door anarchisten en anti-autoritairen.

Rond 13u wordt iedereen vrijgelaten zonder voor de onderzoeksrechter te moeten verschijnen.

Ten aanzien van deze beschuldigingen van terrorisme en hun hele arsenaal aan intimidaties en treiterijen is er natuurlijk geen sprake van de ideeën en praktijken op te geven die gericht zijn op de vernietiging van elke autoriteit, noch onszelf de vreugde te ontzeggen die deze strijd met zich meebrengt.

Laten we de strijd voortzetten, voor de vrijheid en tegen deze doodse wereld van onderdrukking en uitbuiting.

Niets is ten einde, alles gaat door
Laten we aanvallen wat ons onderdrukt

Brussel, 23 mei 2013

Deel van een parcours – Enige geschriften van Gabriel Pombo Da Silva

Klik hier om de brochure te lezen

Je kan Gabriel schrijven op het volgende adres:

Gabriel Pombo Da Silva
Centro Penitenciario Alicante II, Ctra. N-330, km. 66, 03400 Villena (Alicante), Spanje

Internationalistische anarchisten, Brussel, mei 2013

Griekenand: Communiqué van de bestuurlijke Athens Indymedia Center bijeenkomst (18-4-2013)

Wij blijven op een politieke manier reageren op het politieke besluit van de censuur die de slaafse volgelingen van het Kapitaal en totalitarisme in stilte ondernemen.

Donderdagavond, 11 april 2013, heeft de rector van de Nationale Technische Universiteit van Athene (Athens Polytechnic School), Simos Simopoulos, het politieke besluit genomen om de tegen-informatie-media te onderdrukken door de netwerktoegang van Athens IMC (athens.indymedia.org) en 98 FM, een zelfgeorganiseerd radiostation, af te laten sluiten. Hij heeft hiermee de politieke verantwoordelijkheid op zich genomen om een censuur uit te vaardigen en de vrije expressie en beweging van ideeën te verlammen, van al diegene die zich verzetten tegen de hedendaagse fascistisatie en sociale verarming. Simopoulos – de tweede Rector van Repressie na Markatos, 18 jaar geleden – besloot om in te grijpen voor de staatsmacht, en boven alles, hij nam de rol aan als het mondstuk door het werk voort te zetten van de minister van Repressie Dendias, de politie en de Nazi’s.

Geconfronteerd met de onmiddellijke interventie hen die solidair zijn met de tegen-informatie media, waaronder vele studenten van de universiteit, heeft de rector zich letterlijk verborgen gehouden – hij heeft de vice-rector aangesteld om zijn repressieve werk voort te zetten. Een taak die deze uiteindelijk heeft geweigerd. Simopoulos heeft eerder al – zonder enige academische of onderwijzende kennis – de universiteit overgegeven aan ondernemingen en multinationals die azen op de publieke sector. Nu heeft hij een nieuwe stap ondernomen om de resoluties van studentenverenigingen die voor vrije toegang tot tegen-informatie pleiten van het universiteitsterrein te verbannen. De rectorale autoriteiten van de Nationale Technische Universiteit van Athene hebben een legalistische manoeuvre gebruikt en beriepen zich op hun infrastructurele reglementen. Hierin eisen ze de namen van individuen die gebruik maken van het netwerk. De twee tegen-informatie projecten weigerde om de namen van individuen te overhandigen en gingen daarmee in tegen de logica van legale representatie. Ondertussen heeft de rector reglementen bespot en de handtekeningen van de Athene Polytechnic studentenverenigingen die de IP-adressen geverifieerd in overeenstemming met de recente wijziging van de netwerkinfrastructurele regelgeving.

Maandag 15 april vond er een solidariteitsactie plaats door middel van een symbolische bezetting van het rectoraat op de Zografou-campus. Gedurende deze bezetting werd 98FM voor een tijdje uitgezonden. Kort voordat Indymedia Athene ook wilde starten met hun uitzending werden dezelfde repressieve mechanismen weer in werking gezet en werd de gehele universiteits-campus van internet-aansluiting afgesneden. Deze tweede poging om de mond van Indymedia Athene en 98Fm te snoeren laat duidelijk de intensiteit van de staatsrepressie zien, als wel de al langer gaande censuur; een staats-censuur die al jaren wakkert, samen met het geschreeuw van de hedendaagse Nazi’s ministers en rechtszaken die worden gevoerd door mega-uitgevers als Alafouzos, maar ook de aanvraag van één enkele professor op de Polytechnische School, een hooggeplaatste academicus die ongegeneerd samenwerkt met Eldorado Gold. Hij publiceert ‘studies’ ten behoeve van het plunderen van natuurlijke bronnen en het milieu in de regio van Skouries, Halkidiki (Noord-Griekenland).

Indymedia Athene is geboren vanuit de grassrootsbeweging die opbloeide uit de grote anti-globaliseringsdemonstraties in Genua, Italië. Het is onderdeel van de beweging die steun geeft aan diens expressie. Het heeft veel bijgedragen aan de verspreiding van informatie van onderop, en de coördinatie van populaire strijd die de afgelopen jaren heeft plaatsgevonden. Indymedia Athene was aanwezig bij demonstraties, verspreidde claims van verschillende activisten en de verwerping van de willekeur van de staat. Het gaf voeding voor de geest, reflectie en wisselde ideeën uit. Het voedde kritisch denken, politieke gisting en de andere mening, de gene die systematisch verborgen wordt door de overheid en commerciële media. Wat echter het belangrijkste is, is dat Indymedia Athene feiten aan het licht bracht over het politieke leven die anders voor altijd begraven zouden blijven. De media-regime van staatspropaganda zou nooit verteld hebben van de marteling en moord op migranten óf de willekeur van de politie, laat staan van het ongeprovoceerde geweld van de politie en de moorden die vaak door de staatsmacht gebruikt worden – zoals in het geval van Alexis Grogoropoulos, die werd doodgeschoten door de smeris Korkoneas in 2008. Massamedia groeit door de gratis gegeven publieke middelen om het mogelijk te maken een gehele samenleving te hypnotiseren met hun propaganda, leugens en misinformatie; bevoegd om een samenleving van ondergeschikten te stichten. Zij zouden nooit deze feiten hebben vermeld want zij (ondernemers als Bobolas, Alafouzos en Co. …) zijn nauw verbonden met de bedrijfsbelangen en worden direct beïnvloed door sociale strijd. Deze bende steunt niet alleen, maar zijn vaak de directe bron, voeren uit en maken de verarming van mensen formeel mogelijk – hand in hand met de staat en extreem-rechts.

Het was immers al een lang staande eis van extreem-rechts om Indymedia Athene te sluiten.

Vandaag, 46 jaar na het regime van Colones in Griekenland, is de junta weer geïnstalleerd: de dictatuur van de Troika’s – bestaande uit binnenlandse en buitenlandse bestuurders van het ECB de EU het IMF. Het nieuwe regime omarmt en wend geleidelijk de methoden aan welke de Junta ook toepasten. Eerst en voorop het doen zwijgen van andere meningen en de vrije uitwisseling van ideeën en woord aan banden leggen, tegen allen die weigeren de uitbuiting van mens over mens te blijven verbergen. Zij die de voortzetting van sociale ongelijkheid aan het licht blijven brengen. Het de mond snoeren van tegen-informatie, als wel de opsluiting van strijders* die het land in bijvoorbeeld Skouires, Halkidiki voortzetten, tegen de belangen van het goudmijn-bedrijf in, laten duidelijk zien wat voor een regels en methodes de overheid gebruikt om aan de macht te blijven.

Een serie van moordende memoranda van de Troika, welke al 4000 zelfmoorden tot gevolg hebben gehad, verlagen de lonen en pensioenen nog verder. Een 30% werkeloosheid, en onder jongeren zelfs tot 60%, terwijl de Griekse gezondheidszorg en de onderwijssector op het punt van instorten staan, de publieke universiteiten worden overhandigd aan multinationals. Deze zogenaamde bail-out-overeenkomsten zullen de verarming van onze samenleving alleen maar verder vergroten en zullen geriefelijk ‘hervormingen’ worden genoemd. Er is geen ruimte meer voor andere meningen; lokale strijd tegen de plunder van de natuur, aarde en het leven zullen terrorisme worden genoemd terwijl de vernietiging van leven en natuur ‘ontwikkeling’ zullen heten. Het zal nog eenvoudiger zijn voor hen om communicatieve grenzen te stellen om de samenleving in een hypnose te houden totdat ze alles in hun weg hebben uitgeroeid of geplunderd.

Dit alles is precies wat ze voorhebben. En hoe eerder we realiseren we dat we leven in een regelrechte dictatuur, de eerder kunnen we hen een halt toe roepen.

Vrijheid van woord is een onvervreemd menselijk recht dat alleen in fascistische totalitaire regimes wordt onderdrukt. Wat ze niet begrijpen is dat informatie niet werkelijk kan worden onderdrukt in dit tijdperk van technologie; ons leven zal altijd een weg zoeken om te ontsnappen aan hun controle, hoe hard ze ons ook zullen proberen te onderdrukken.

Één, twee, drie… vele Indymedia-sites zullen worden geboren en zullen winnen!

De rivier zal niet terugstromen! Hoe hard ze ook zullen proberen de junta van 1967 te herinstalleren, wij zullen het niet laten gebeuren!

Athens IMC collectief

* noot van de vertaler: in de vroege uren van 10 april 2013, worden twee strijders tegen de goudmijn in Halkidiki door de EKAM speciale politiemacht gekidnapped uit hun huizen in Ierissos (vlakbij het bos van Skouries). Gemaskerde politie brak letterlijk in bij hun huizen in het midden van de nacht terwijl zij met hun families lagen te slapen. Ondertussen werd het locale politiebureau verlaten in angst voor represailles van de lokale bevolking. Inderdaad hebben de bewoners van Ierissos het politiebureau bestormd en alles wat binnen was verbrand als eerste woedende reactie op de politieactie. Ze hebben ook blokkades opgeworpen in het gebied. Tot 14 april werden de arrestanten in Thessaloniki op het hoofdbureau gevangen gehouden. Op die dag heeft de openbare aanklager justitie opgedragen de twee strijders tot aan hun proces gevangen te zetten op aanklacht van zware aantijgingen van de connectie met een brandaanslag op de Skouries-mijn midden februari 2013.

Piraeus, Griekenland: Opgesloten migranten in hongerstaking

De dagelijkse arrestaties en wrede behandelingen van ‘ongedocumenteerde’ migranten, in het kader van de massale pogroms van de Griekse politie onder de verwelkomende naam ‘Xenios Zeus’ (nn: god van de gastvrijheid), met geweld, vernederingen en marteling in politiebusjes, in de kerkers van politiebureaus en de beruchte ‘detentiecentra’, als een geïntegreerd onderdeel van het moderne totalitarisme dat iedereen armoede en sociaal kannibalisme oplegt, de burgerlijke dienstplicht aan stakers beveelt (dat wil zeggen gedwongen worden naar het werk terug te keren), repressie op protest mobilisaties toepast, kraakpanden binnenvalt, en zelf-georganiseerde organisaties aanvalt.

De laatste tijd worden er tientallen ‘ongedocumenteerde’ immigranten naar het politiebureau Drapetsona in Piraeus getransporteerd en letterlijk op elkaar gestapeld, daar blijven ze maandenlang gevangen en lijden onder verschrikkelijke omstandigheden, zonder hygiëne, voedzaam eten of luchten, terwijl ze worden geconfronteerd met de gebruikelijke wrede, misantropische en racistische behandeling door politieagenten. Daarnaast wordt hun tijdelijke in bewaringstelling elke drie maanden verlengt zonder enige formele rechtvaardiging behalve hun ‘misdaad’, het niet bezitten van verblijfsdocumenten.

Daarom zijn de opgesloten migranten in dit politiebureau achtereenvolgens in hongerstaking gegaan, protesterend tegen de onvoorstelbare omstandigheden van hun opsluiting en de steeds herhaalde verlenging van hun gevangenschap met drie maanden. Er zijn 70 migranten in hongerstaking sinds 14 maart 2013. Het gevolg van dit gezamenlijke protest is dat de hongerstakers verspreid zijn over verschillende politie departementen, waar de politie hen nogmaals beledigt, treitert en bedreigt. Deze hongerstaking is begonnen na het niet gemotiveerde besluit voor de verlenging van de detentie van twee migranten met nog eens drie maanden, terwijl zij al negen maanden in de detentie cellen zitten. De zaak v4an een Palestijnse vluchteling is tekenend voor de mishandeling van de hongerstakers: Ahmed Faraj, die flauwviel tijdens de achtste dag van de hongerstaking (22/3), werd naar het ziekenhuis overgebracht omdat de politie hem shampoo gaf, terwijl ze zeiden dat het een medische siroop was.

We zullen er niet aan wennen, noch zullen we de lelijkheid van deze wereld aanvaarden. Wij stellen ons op tegen de plunderingen, de verarming, wreedheden, racisme en repressie met verzet, zelf-organisatie en solidariteit, met gedeelde strijd van autochtonen en zich verzettende migranten tegen het systeem van uitbuiting, uitsluiting en onderdanigheid. Handen af van de ellendigen en strijders!

Resalto anarchistische ruimte (Keratsini)

Vrijdag 12 april: Contra Info evenement in Joe’s Garage in solidariteit met anarchistische kameraden in Griekse gevangenissen.

In het kader van een dagelijkse strijd tegen het bestaande en met het oog op de verspreiding van feitelijke solidariteit met anarchistische gevangenen in de Griekse kerkers, zullen leden van Contra Info (contra-informatie vertalings netwerk) een infotour langs een reeks van verschillende Europese steden doen.

We willen door middel van deze bijeenkomsten van de gelegenheid gebruiken om de antagonistische infrastructuur van contra-informatie te versterken en uit te breiden. Om de gebaren van solidariteit met onze broeders en zusters achter de tralies te vermenigvuldigen en directe actie en subversieve praktijk te bevorderen.

Op vrijdag de 12 april 2013 zullen we elkaar treffen in Joe’s Garage in Amsterdam. Er zal veganistisch eten zijn om 19:00 en rond 20:00 willen we beginnen met praten. We kijken uit naar jouw aanwezigheid en nodigen je uit je verhaal te delen met betrekking tot het vinden van gemeenschappelijk perspectief naar de vernietiging van alle gevangenissen en het systeem dat hen in stand houdt.

Blijf op de hoogte voor evenementen in andere Europese steden.

SOLIDARITEIT MET ANARCHISTISCHE GEVANGENEN OVER DE HELE WERELD!

meer info: 1, 2, 3

Griekenland: Tekst door de 4 anarchisten die gearresteerd zijn vanwege de dubbele overval in Velventos, Kozani

Op vrijdag 1 februari werden vier anarchisten opgepakt na een lange achtervolging in Griekenland. Ze worden verdacht van een dubbele overval, op een bank en een postkantoor. Voor twee van de gearresteerden stond al een arrestatiebevel uit voor veronderstelde participatie in de ‘Conspiracy of Cells of Fire’.

Al snel werd duidelijk dat de anarchisten gemarteld zijn in de uren na hun arrestatie. Geknield, geboeid en met een kap over hun hoofd getrokken werden ze uren lang geslagen en geschopt, op hun lichamen en hoofden, in het gezicht. De haren werden uit hun hoofd getrokken en tijdens dit alles werden ze hevig bedreigd door de anti-terreur eenheden van de politie. Andreas-Dimitris bijvoorbeeld had daarna hoofdpijn, ernstige duizeligheid, bloed in zijn urine, kneuzingen, blauwe plekken en zwellingen over het hele lichaam.

De politie publiceerde al snel foto’s van de jonge mannen (allen tussen de 20 en 25 jaar) in de nationale media, wat gebruikelijk is in Griekenland om af te schrikken, maar in dit geval is het afschrikken wel erg letterlijk: de gezichten van de anarchisten zijn haastig bewerkt met photoshop om de bloedvlekken op hun shirts, en de vele wonden, zwellingen en blauwe plekken in hun gezichten te verbergen.

Het bovenstaande werd niet naar buiten gebracht om slachtoffers van de anarchisten te maken, maar om de marteling en het “legale” geweld van het staatsapparaat bekend te maken.

Ze zitten inmiddels niet meer op het politiebureau maar in de gevangenis. Er zijn al veel solidariteitsacties met ze geweest in Griekenland, van zwaaien bij de bajes en info-acties tot het slopen van pinautomaten. Lees hieronder hun verklaring over de gebeurtenissen.

Eerste korte statement van de 3 in het Engels. The Following text in English & in Greek

zhtxw h anarchia12 februari 2012

Onze dagen gaan voorbij, onze nachten niet

Terwijl zich rondom ons een volledige klopjacht ontvouwt, rennen we in de richting van onze ontsnapping. Losgesneden van de handen van de oppermachtigingen, ligt achter ons een leven dat vooraf bepaald is, een leven met het doel om onderdanigheid onderdeel van onszelf te laten worden als een objectieve voorwaarde, om hun systeem van wetten en regels te moraliseren, het individu gelijk te maken aan een statistische logica van getallen. Voor ons ligt de wereld van onze “utopische” fantasieën, die veroverd word met geweld alleen. Een leven, een kans en vastbesloten keuzes.

Bewonder de ruimte tussen de wolken en spring, omdat de val nooit een meer zekere keuze was.

Op vrijdag 1 februari pleegden we samen met een groep kameraden een dubbele overval op de Agrotiki Bank en het postkantoor in Velventos, Kozani. Wij geloven dat het van enig belang is om het operationele onderdeel van de overval tot op zekere hoogte te analyseren. Dit allereerst om alle elementen van de zaak te belichten, de keuzes die we maakten, de fouten die we maakten en de redenen die ons daartoe leidden:

Dus, op die vrijdagochtend vielen, opgesplitst in twee teams, we de twee doelen aan. Ons doel vanaf het begin af aan was om het geld uit beide kluizen te nemen, zoals het inderdaad gebeurde. Tijdens onze ontsnapping leidde een serie van ongelukkige gebeurtenissen en foute handelingen tot de blootstelling van zowel ons voertuig als onze richting aan de politie.

Vanwege de automatisch opgezette politie blokkade, zocht de kameraad die in een busje reed dat getransformeerd was om op een ambulance te lijken, naar ontsnappingsroutes voor het team dat de overvallen beging. In zijn poging daartoe, maakte hij de fout om drie keer voor een voertuig van de politie te rijden, wat erin resulteerde dat hij als verdachte werd gezien. Een achtervolging volgde en toen, doordat hij niet bekend was in de buurt waarin hij terecht kwam, kwam hij viermaal in een modderige doodlopende straat terecht wat ervoor zorgde dat hij omsingeld werd- en geen ruimte meer had om te ontsnappen. En zo, nadat hij de bus in de fik had gezet, werd hij gearresteerd. Na deze ontwikkelingen en terwijl onze kameraad met het ontsnappingsvoertuig al in de handen van de politie was, waren onze mogelijkheden aanzienlijk verkleind.

Daarom besloten we het eerst passerende voertuig te stoppen, omdat dit een veiligere ontsnapping zou betekenen voor ons en onze kameraden. In deze situatie was het belangrijk dat de politie niet door zou hebben dat onze kameraden een nieuwe vluchtauto hadden- daarom besloten we om de chauffeur bij ons in het busje te houden, tot we een manier zouden hebben gevonden om te vluchten. Dit was het moment waarop we een politieauto kruisden, wat geleidelijk aan voor een intense achtervolging zorgde tot aan de stad Veroia, met bijna alle beschikbare politiekrachten uit de regio achter ons aan. Uiteraard hebben we er voor geen moment aan gedacht om de gijzelaar als een menselijk schild te gebruikten (we zouden er geen probleem mee hebben als hij, bijvoorbeeld, een bankmanager geweest zou zijn) – maar uiteindelijk wist de politie niet van zijn bestaan af. Tenslotte was hij een menselijk schild voor de politie, zonder hun medeweten – omdat hij de reden was dat we onze wapens niet gebruikten om te ontsnappen. Omdat ons bewustzijn en onze morele codes ons niet toestaan het leven van een willekeurig persoon, die zich bij ons bevind tegen zijn wil, te riskeren.

Op dit punt willen we het duidelijk maken dat we de wapens niet bij ons hadden om af te schrikken, maar als wapen voor de mogelijkheid van een confrontatie tussen ons en de politie. We bevonden onszelf in de toestand waarin we niet zoals gepland handelden, om te kunnen ontsnappen, door een foute handeling.

De enige optie op dat moment om te ontkomen was snelheid – en onze poging om afstand te creëren tussen ons voertuig en de politie die ons achtervolgde. Natuurlijk leent de stad Veroia zich niet voor zoiets als dat, en zo zaten we snel in de val in een smalle straat, wat tot onze arrestatie leidde. Tijdens onze arrestatie was het enige wat we zeiden dat de persoon die bij ons was niets te maken had met de overval, noch met ons. Desondanks ging de politie door met hem te slaan, op z’n minst zolang wij oogcontact met hem hadden.
Het bovenstaande verhaal is niet verteld als onderdeel van een show of zelf-promotie, maar om het nalatenschap van de arrestatie om te draaien, die gedwongen door de omstandigheden, zonder een gevecht plaatsvond.

*******

Het verhaal eindigt op het hoofdbureau van de politie in Veroia, waar een urenlange marteling van  drie van ons plaatsvond, door de varkens van de politie. De tactieken zijn welbekend en verwacht: een kap over het hoofd, geboeid en geslagen.

We overwegen het gegeven dat er een duidelijke scheidslijn is tussen ons het systeem, welke de oorlog tussen twee werelden markeert. De wereld van soevereiniteit, repressie en onderdanigheid en de wereld van vrijheid, welke wij creëren en levend houden door de rusteloze strijd tegen autoriteit.

In deze oorlog zijn de varkens van de politie een permanent doelwit van de anarchistische guerrilla’s, als een frontlinie en repressieve tak van de mechanismen van soevereiniteit. Daarom beschouwden we de houding van de politie tegen ons als een gegeven. Als de staat ons niet zou bevechten, zouden we een goede reden hebben om bezorgd te zijn. Marteling als een methode, was, is en zal een wapen zijn uit het arsenaal van elke autoriteit. Wij natuurlijk, als anarchisten, weigeren gebruik te maken van martelmethodes tegen onze vijanden en promoten de waardige praktijk van politieke “executies”, aangezien we de verrotheid van hun wereld niet willen reproduceren, maar elimineren.

De mening waarin strijdende mensen gezien worden als prooi in handen van repressieve mechanismen, heeft het idee van verslagenheid onderdeel van zichzelf gemaakt in subversieve cirkels. Het is de acceptatie van een beknotte beeldvorming van de oorlog tegen de vijanden van vrijheid, als onderdeel van de acceptatie van de stedelijke sociale moraal en rechtmatigheid. En om duidelijk te zijn, de aanwijzing hierboven gaat over de verklaringen van ANTARSYA en A.K. (Anti-autoritaire Beweging), die meer bijdragen aan reformisme dan aan radicalisering. Het is niet nodig voor ons om te refereren aan journalisten, SYRIZA en andere onderdelen van het systeem die ons benaderen met “vriendelijke” verklaringen in een poging de geesten die beginnen zich los te maken van de norm te benaderen, en zo de stabilisatie van het systeem te ondersteunen.

Dan over het ondergaan van de praktijk van marteling, onze reactie zou er een van veelvormige actie zijn. Het benadrukken van specifieke gebeurtenissen door acties van tegen-informatie zoals communiqués, posters, bijeenkomsten, demonstraties etc. is zeker nodig, om een steeds groeiend aantal mensen tot een conclusie te laten komen. Een conclusie die geen ruimte laat voor “geïsoleerde incidenten” of “wraakzuchtig gedrag” maar die leidt tot het begrip dat fysiek geweld altijd al een middel van repressie en controle van de maatschappij was. Het is een onderdeel van de oorlog tussen soevereiniteit en revolte.

Natuurlijk moet dit bericht op gelijke mate verspreid worden met een bericht van terreur voor die martelaren van nature, de politie. Om de politie op te laten houden met het slaan, hebben de moties en legale procedures geen betekenis – terwijl ze ook concessies en een informele acceptatie van de juridische of media autoriteit impliceren. Het heeft verzet nodig – en verzet heeft ook een gewelddadige vorm nodig. Omdat een aanval tegen de politie – niet alleen die van Veroia – met stenen, met molotovs of met pistolen, hun zonder twijfel zal brengen tot het herbeoordelen van hun keuzes, het tellen van hun wonden voor ze weer toe slaan. Het is al eens gezegd, de vijanden hebben namen en adressen.

*****

We zullen niet in details treden over de rol van de banken – die is in ieder geval, in de tijd waarin we leven, welbekend aan iedereen. Hun bestaan is een continue beroving. Voor ons, anarchisten, zijn zij een doelwit voor verschillende soorten aanvallen: brandaanslagen, bomaanslagen, berovingen. Natuurlijk was er veel discussie over onze zaak en er is ongetwijfeld een noodzaak voor ons om de ontwikkelde beeldvorming om te draaien. Om toe te slaan tegen de continue pogingen om onze keuzes onbelangrijk te laten lijken, en de verrotte sociologische benadering en de pseudo humanistische achtergronden te benadrukken, waaraan ze ons bloot wilden stellen vanwege one leeftijd.

“Doorsnee jeugd die een bank aanvallen. Waarom?”

Omdat een overval een bewuste politieke daad is. Het vertegenwoordigd niet het volgende leven in een rusteloze periode van opgroeien, ambities voor persoonlijke rijkdom, en het is uiteraard ook niet het resultaat van onze veronderstelde luiheid. Maar het bevat wel het verlangen om onze levens niet te binden aan de brute uitbuiting van loonarbeid. Onze weigering om tandwielen voor financiële belangen te zijn. Ons verzet tegen de invasie op de psyche en teloorgang van waarden, door hun wereld.

Het is duidelijk voor ons dat we creativiteit binnen onze kringen niet ontkennen. Uiteindelijk vergt het opzetten van een overal mentale en fysieke arbeid. Toch weigeren we onze creativiteit tot slaaf te maken aan de wereld van productie en vermeerdering van werk. Natuurlijk zou voor ons de weigering van loonslavernij weinig betekenen, als we niet tegelijkertijd naar de destructie ervan zouden toewerken. Wij zijn meedogenloze anarchisten en zoeken geen sympathie, medelijden of begrip omdat we “slecht” handelden in een “slechte” wereld. Wij zoeken naar de verspreiding van onze waarden en onze praktijk en we zullen hiervoor vechten tot ons laatste woord, tot onze laatste kogel.

******

Elke agressieve daad van ons is ook een moment in de totale revolutionaire oorlog die zich op alle levels ontvouwt. Het geld van deze overval was niet bedoeld voor het kunstmatige consumentenparadijs. Het is simpelweg een gereedschap om alle vormen van strijd te ondersteunen. Van het printen van communiqués tot het aanschaffen van wapens en explosieven, voor het financieren van illegale structuren van verdediging en aanval. Voor het huren van onze illegale huizen tot het bezorgen van explosieven om hun sociale vrede op te blazen.

Wij streven naar de verspreiding van directe actie tegen de veralgemeniseerde toestand van slavernij die we ervaren. Zij het in guerrilla vorming, of openlijk, oog in oog, op elke manier die elk van ons zint als vruchtbaar en effectief, op elke manier die een individu of groep zich voor kan stellen die bijdraagt aan de strijd. Het doel van al onze zetten is altijd, van elke guerrilla aanval, om het revolutionaire bewustzijn te vergroten. Zodat we bewust staan tegenover de wereld van universele onderwerping, tegen een steeds transformerende vijand die alles op zijn pad wegveegt. Tegen deze toestand, is de strijd voor vrijheid en de poging om strijdbare elementen toe te voegen aan alle aspecten van anarchistische strijd vruchtbaar en nodig.

Omdat anarchie nooit een prettig idee kan worden binnen de wereld van universele onderdanigheid; het is in plaats daarvan een onophoudelijke confrontatie met die wereld. Het kan niet gelimiteerd  worden door onschadelijke en democratisch geaccepteerde uitingen, noch door fetisjisme van de media – het bestaat eerder uit een ongesplitste totaliteit van alle vormen van strijd. Elk individu of groep, afhankelijk van je verlangens, je intenties en je redenen, draagt bij op elke mogelijke manier, aan het door gaan van de strijd. Anarchie is onze manier om te organiseren, te leven en te strijden. Het is de organisatie zonder beperkingen, het is de onophoudelijke strijd. Het is de extreme kameraadschappelijkheid die we ervaren in de revolterende gemeenschappen, tegen de verrotte sociale fabriek.

Afsluitend willen we alle kameraden die actie hebben ondernomen groeten. Posters plakken, leuzen roepen, bijeenkomsten organiseren, het publiceren van solidariteitsverklaringen (binnen en buiten de gevangenis). Aan hen die, op dit moment, hun aanval aan het voorbereiden zijn.

PS.1. We willen ook onze solidariteit sturen aan de hongerstaker Spyros Dravilas, die een pijnlijke en zware strijd levert voor een zuchtje vrijheid. Veel sterkte.

PS.2. Kortgeleden werd kameraad Ryo uit Indonesie vermoord in een willekeurige strijd. Ryo was een anarchist die internationale solidariteit promootte door zijn acties. Nu, zelfs wanneer hij ontbreekt in de vijandelijkheden die we veroorzaken tegen het bestaande, zijn we ervan overtuigd dat we altijd naar dezelfde ster kijken, de ster van voortdurende anarchistische revolte. Eer voor kameraad RYO.

De anarchisten:
Nikos Romanos
Dimitris Politis
Andreas-Dimitris Mpourzoukos
Giannis Michailidis

Amsterdam: Een verzameling teksten over de recente ontruimingen, herkraken en solidariteitsacties in Griekenland en daarbuiten

Klik op foto voor PDF.

In Griekenland zijn in de afgelopen maanden meerdere kraakpanden aangevallen door de staat. Zie hier als pdf een verzameling teksten, nieuwsverslagen en opeisingen. Op de eerste pagina een kleine analyse van de situatie in Griekenland.

TOTALE SOLIDARITEIT
TOTALE MEDEPLICHTIGHEID
LANG LEVE DE ANARCHIE

Mexico: Anarchist Mario López vrijgelaten uit voorlopige hechtenis

mario-a-la-calle

Op 29 december om ongeveer 1 uur is onze kameraad, Mario López ‘Tripa’, vrijgelaten. Met de hulp van solidairen heeft Mario de borgtocht betaald die werd ingesteld voor zijn vrijlating. Hij zal dus nu de rechtszaak in ‘vrijheid’ kunnen afwachten.

Een woord van dank gaat uit naar iedereen die op een of andere manier deze strijd hebben gesteund. We moeten nog steeds veel kameraden uit de gevangenissen halen. Vrijheid voor Braulio Duran, die nog steeds in León vast zit!

Weg met de gevangenismuren!
Sterkte aan alle kameraden die gevangen zitten of op de vlucht zijn!

LEVE DE ANARCHIE!

ABC Mexico & Solidaridad Mario

Griekenland: Verklaring van Indymedia collectief Athene (Athens IMC)

expressão-livre

Zaterdag 22 december 2012

Op donderdag 20 december 2012 heeft Nikos Stavrakakis, president van de POSDEP (de zogenaamde Pan-Hellinistische Federatie van Universitaire Professoren/Onderzoekers Vereniging), een jankerig statement naar buiten gebracht over het geweld dat recent in Griekse faculteiten heeft plaatsgevonden. Hierin vragend aan de staat om de universiteiten schoon te vegen van elke bezette ruimte en om Indymedia Athene te verwijderen. Deze statements werden gemaakt onder het mom van twee incidenten op de Nationale Technische Universiteit van Athene (Metsovio) en de Aristoteles Universiteit van Thessaloniki (Aristotelio). Incidenten die niet met elkaar verbonden waren en duidelijk geen relatie in wat voor een vorm dan ook hadden met het administratieve van Indymedia Athene.

Deze statements zijn vervolgens vulgair gereproduceerd door de media op bijvoorbeeld televisie als massa-misleiding, welke spectaculaire titels gebruiten als ‘terrorisme in de faculteiten’ en de werkelijke feiten verdraaiden. Elke avond verkoopt dezelfde mainstream-media angst aan de samenleving, likken ze de laarzen van de Staat en steunen ze de bazen en hun plannen.

De president van de POSDEP representeerd een groep conservatieve universiteitsprofessoren welke mooi klinkende woorden gebruiken als ‘democratie’ en maken zichzelf vervolgens belachelijk door geweld te veroordelen, waar deze ook vandaan komt. Dit terwijl ze op het zelfde moment de geweldadige onruiming van zelfgeorganiseerde ruimten eisen, het gewelddadig de mond snoeren van elke kritische stem tegen het establishement dat zij steuenen, zoals de stem van Indymedia Athene, ze hiermee op tot de geweldadige onderdrukking van elke vorm van protest en mobilisatie, van werkers of studenten, eb de gewelddadige eliminatie van de mogelijkheid van enige vorm van strijd. Ze willen hun droom van universitaire industriën met gehoorzame burgers tot werkelijkheid maken met de invoering met hun nieuwe voorstel. Maar de POSDEP vergeet hierbij de spreken over de arbeidsrechten van de werknemers in dienst van de Aristeles Universiteit van Thessaloniki en hun recente arbeidsconflict.

Daarbij tonen de POSDEP statements direct en exclusief gericht tegen Indymedia Athene een schokkende overeenkomst met vergelijkbare gestelde vragen door de Gouden Dageraad (Chrissi Avgi), de neo-Nazis in het Griekse parlement. De POSDEP delegatie kunnen zichzelf camofleren met een masker van vredelievende democraten maar hun woorden zijn in essentie geijk: de essentie van totalitarisme en het verdrukken van elke vrije expressie.

We zijn niet verbaasd over de ongebreidelde aanval op Indymedia Athene en zelfgeorganiseerde bezette ruimtes. Dit is precies de periode waarin de aanvallen door de macht, tegen iedereen die zich tegen hen verzet en vecht, zich ontrold. De hovelingen van de macht komen nu bovendrijven en roeren zich.

Indymedia Athene is onderdeel van zij die vechten en zich verzetten tegen de frontale aanvallen van Staat en Kapitaal. Hierom geeft een stem aan zij die geen stem hebben en vecht het tegen de lelijkheid van het kapitalisme.

Solidariteit met de zelfgeorganiseerde bezette ruimten binnen en buiten de academische faculteiten. Solidaritiet met de strijd van de werkers in de Aristoteles Universiteit van Thessaloniki en elders.

Indymedia Athe zal alleen gesloten worden als het einde van de wereld nabij is.

Het Indymedia Collectief Athene

[Duitsland/Wereldwijd] Anti-gevangenis geluidsdemo’s op oudejaarsnacht

Silvester-zu-den-Knästen-2012-13

Een tekst van een anti-gevangenis poster die in veel Duitse steden werd geplakt:

Oudejaarsnacht naar de gevangenissen!
Overal naar de deportatie en detentie centra!

Lawaaidemo’s houden bij de bajessen is een voortdurende traditie in veel plekken op de wereld, om degenen die gevangen zijn door de staat te herinneren. Het is een manier om solidariteit met de gevangenen te uiten.

Voor de gevangenissen en deportatiecentra, waar mensen worden opgesloten die wachten op hun deportatie, die geen of de verkeerde papieren hebben. We komen samen om de eenzaamheid en isolatie te verbreken.

Dit gevangenissysteem valt niet te hervormen omdat het hele bestaan ervan fout is. Hier en overal. Het vormt geen “betere mensen”, en lost geen sociale conflicten op. Het heersende systeem van rivaliteit en onrecht sluit mensen op en deporteert ze. Aan de ene kant om zichzelf te verlossen van al het “problematische”, aan de andere kant om hen die wanhopig naar vrijheid zoeken bang te maken.

Of mensen nu gevangen worden gehouden omdat ze stelen of privaat eigendom slopen, niet betaalden voor openbaar vervoer, of dat ze gevlucht zijn voor vervolging in hun thuisland- het is allemaal gebaseerd op hetzelfde: de bestaande wereld, gedefinieerd door de heersende normen die ons vertellen wat goed en slecht is, wat beschermd moet worden en wat bestraft moet worden.Wetten en regels die door enkelen gemaakt zijn maar waarvoor iedereen moet buigen. Deze logica van straf en opsluiting moet kapot gemaakt worden.Voor ons is het slopen van alle gevangenissen alleen mogelijk in een proces welke de heersende voorwaarden omverwerpt, om een wereld te creëren zonder uitbuiting en onderdrukking.

Waar je ook bent, ontmoet elkaar op oudejaarsavond bij de gevangenissen, om lawaai te maken en een idee te geven van een wereld zonder overheersing. We willen onze solidariteit en wederzijdse hulp gebruiken om de muren steen voor steen af te breken.

We willen een wereld zonder muren en grenzen.
We zullen samen vechten: tot iedereen vrij is!

Anarchistische en autonome individuen en groepen

Athene: Korte updates over Villa Amalias en de acht gearresteerde krakers

Flyer gevonden in het dorp Livadia: ‘Solidariteit met Villa Amalias’

• Tweede communique van kameraden van het kraakpand Villa Amalias: hier in het engels

• Korte reportage van een spontane solidariteits-demo gisteravond (20.12) in het centrum van Athene. Deze vond plaats vlak na de anarchistische bijeenkomst in de faculteit van Economie en Bedrijfskunde (ASOEE) aan de Universiteit van Athene: hier in het engels

• “Vroeg in de ochtend (21.12) brak de politie de deur van Villa Amalias aan de Heyden straat open zonder de aanwezigheid van een van de inzittenden. Dit betekent dat de politie binnen kwam stormen in het huis zonder een bevel en nog steeds lokaalvredebreuk aan het plegen zijn. Wij waarschuwen de autoriteiten dat eventuele schade of werkzaamheden in de bezette ruimte onmiddellijk zal worden beantwoord. Laten we er ook herinneren dat niemand het recht heeft om in het gebouw te zijn in onze afwezigheid.” —Villa Amalias

• De arrestanten worden nog steeds gevangen gehouden. Vandaag, 21-12-2012 zijn ze een voorlopige procedure ondergaan. De acht kameraden kwamen rond 13:45 aan in het gerechtsgebouw van Athene onder begeleiding van veel politie. Tientallen solidairen hadden zich verzameld bij het Evelpidon gerechtsgebouw en groetten hen met luide spreekkoren en solidariteits-slogans. Voor ongeveer twee uur lang werden de arrestanten verhoord door de publieke aanklager, die voorstelde ze een zware misdaad ten laste te leggen, namelijk het produceren van explosieve materialen. Daarbij wordt ze een aantal overtredingen ten laste gelegd. Zodoende zijn de beschuldigden gedwongen om voor een onderzoeksrechter te verschijnen, die over de aanklacht besluit. Om 16:00 werd duidelijk dat de acht kameraden verzocht hebben om meer tijd om hun verdediging voor te bereiden. De volgende hoorzitting is gepland voor 24-12-2012 (kerstavond). Tot die tijd zullen ze opgesloten blijven in het hoofdbureau van de politie op Alexandras laan.

IS HET ONWETTIGHEID WAT ZE WILLEN?
EEN ZWARTE KERSTMIS IS WAT ZE ZULLEN KRIJGEN!

ONMIDDELLIJKE VRIJLATING VOOR DE VILLA AMALIAS KRAKERS!

Indonesië: Anarchistische kameraden Eat en Billy vrijgelaten uit de gevangenis

ultraegoistBegin oktober 2011 werden de anarchisten Reyhart Rumbayan (Eat) en Billy Augustan gearresteerd en beschuldigd van brandstichting van een bankautomaat. Daarnaast werd een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen K., die nog steeds op vrije voeten is — we wensen dat de kameraad voor eeuwig ongevangen blijft!

Eat en Billy, ongetemde en trotse leden van de Long-Live Luciano Tortuga Cell (Informele Anarchistische Federatie – Indonesië sectie), hebben de verantwoordelijkheid opgeëist voor de aanval. Ze ondergingen een rechtzaak en bleven gevangen voor iets meer dan een jaar.

Beide kameraden zijn nu terug op straat: Billy werd vrijgelaten uit de gevangenis in november, terwijl Eat in december voorwaardelijk werd vrijgelaten. We wensen hen het allerbeste.

Athene: Verklaring van de kameraden van het kraakpand Villa Amalias, 20.12.2012

Handen af van Villa Amalias! Solidariteit met kraakpanden!

Vandaag, 20 december 2012, om 7 uur in de ochtend is de politie Villa Amalias binnengevallen. Het voorwendsel voor deze onderdrukkende vertoning van macht was een ‘anonieme klacht’ bij de politie.

De acht kameraden (6 grieks geboren, 2 buitenlands) die in het pand waren, zijn gearresteerd en meegenomen naar het GADA hoofdbureau van de politie op Alexandras laan, waar ze nog steeds worden vastgehouden.

Kameraden die ter plekke kwamen uit solidariteit met de krakers werden ook opgepakt door repressieve motorpolitie eenheden, terwijl hetzelfde gebeurde met andere kameraden die gepakt werden in het stadhuis van Athene, op Liosion straat, waar ze naartoe waren gegaan om in te grijpen tegen de repressie-burgemeester Giorgos Kaminis. (De laatste zijn na een tijdje vrijgelaten.)

Vanaf het begin van de inval, verzamelden zich tientallen kameraden op straat bij het pand; we blijven op Acharnonstreet tot op heden om op te roepen tot solidariteit.

Burgemeesters en ministers knoop het in je oren: niet eens in jullie wildste dromen kunnen jullie Villa Amalias van ons af nemen.

Handen af van kraakpanden!
Onmiddelijke vrijlating van onze kameraden!

Villa Amalias squat
80, Acharnon, en Heyden str.

Om ongeveer 15:30 was het kraakpand nog niet afgesloten, en de huiszoeking door de politie ging door in het bijzin van een openbare aanklager en een getuige van de kant van de anarchisten. Rond de 200 solidaire mensen hadden zich nog steeds verzameld voor het pand, welke in de afgelopen 22 jaar al vele repressieve aanvallen heeft overleeft.

De Griekse politie hebben de krakers al meerdere keren tijdelijk ontruimd, maar Villa Amalias is altijd geherkraakt. Het moet benadrukt worden dat het gebouw in circa 1860 is gebouwd, en het pand is sinds 1990 alleen maar onderhouden dankzij de autonome actie van de krakers zelf en solidairen. De kameraden van Villa Amalias hebben op meerdere gelegenheden verklaard dat ze zich bewust stellen tegen de uitbuiters, handlangers, pooiers en drugsbazen van eender welke nationaliteit in de binnenstad buurten, constant vechtend tegen het fascistische en racistische geweld, om intercultureel samenleven en zelforganisatie te promoten.

Het oudste anarchistische kraakpand in Athene, Lelas Karagianni 37, heeft opgeroepen tot dringende solidariteit met Villa Amalias, en eisen ook de onmiddellijke vrijheid van de arrestanten van vandaag.

Er wordt aan herinnerd dat een makkelijke toegang naar de solidariteits bijeenkomst is via Acharnonstreet, terwijl anti-rel-eskaders op de loer liggen in de omringende straten. Daarbij is het zo dat alle trein-, metro- en tramwerkers vandaag staken, dit betekend dat alleen de trolleys en bussen rijden.

Vanaf de middag zijn er solidariteitsverklaringen over de inval in Villa Amalias verkondigd door een luid geluidssysteem op Patissionstreet door de kameraden van het Skaramaga kraakpand.

Daarnaast is er sinds ‘s ochtendsvroeg door veel andere anarchistische collectieven, krakers en individuen vanuit heel griekenland onvoorwaardelijke ondersteuning voor Villa Amalias gestuurd. Een aantal van de info-acties tegen de inval die deze avond zullen plaatsvinden rond 17:00-18:00 zijn in Thessaloniki, Veria, Patras en Heraklion (Crete), met zeker weten nog andere steden…

Iedereen de straat op! Villa Amalias zal blijven!

Er is een bijeenkomst uitgeroepen om 20:00 in de Atheense UniversiteitASOEE op Patissionstreet, voor meer updates en solidariteitsacties na de politie invasie in Villa Amalias.

Italië: Twee kameraden gearresteerd en beschuldigd van de aanval op Adinolfi

Na een lange zomer waarin operaties ‘Ardire’, ‘Mangiafuoco’, ‘Ixodidae (Zecca)’ en ‘Thor’ van start zijn gegaan, nemen anarchisten de eerste plaats in van de interne vijand die moet worden gesteriliseerd om gevaarlijke en virulente besmetting van vijandelijkheid en strijd te voorkomen…

Na de kneecaping* van Roberto Adinolfi (de CEO van de Italiaanse nucleaire firma Ansaldo Nucleare) op 7 mei, werd een nieuwe repressieve operatie georganiseerd door het ministerie van Genua. Hierbij werden op 14 september door eenheden van de ROS (Carabinieri special forces) en de Digos (politieke politie) appartementen van tal van kameraden binnen gevallen en twee anarchisten uit Turijn – Alfredo Cospito en Nicola Gai – gearresteerd. Momenteel loopt er een onderzoek tegen een derde kameraad –Anna Beniamino – welke niet gevangen wordt genomen.

De media van het regime spreken van onderzoeken en invallen in Turijn, Cuneo, Pistoia en Bordighera. Volgens mainstream journalisten zijn de onderzoekers in het bezit van beeldmateriaal waarin Alfredo en Nicola te zien zijn bij het station van Genua en ook de bewakingscamera’s gegevens (welke de autoriteiten de voordelen van de biometrie gezichtsherkenning geeft), enz. hebben.

Alfredo, Anna en Nicola hebben informatie over de maanden lange permanente toezicht door middel van afluisterapparatuur en camera’s in hun huizen en het constante volgen en stalken van politie ook openbaar gemaakt.

De rechter van het vooronderzoek valideerde de arrestatie van Alfredo en verwierp dat van Nicola. Nicola zit toch nog steeds in de gevangenis als gevolg van een nieuwe voorlopige hechtenis die werd uitgevaardigd tegen hem.

De twee kameraden werden gevangen gehouden in een gevangenis in Turijn en zijn vervolgens, onder volledige isolatie, overgebracht naar de Sanremo gevangenis. Ze zitten nu gevangen in Alexandrië.

Je kunt ze schrijven en de brieven kunnen gestuurd worden naar:

Nicola Gai
Alfredo Cospito

Carcere San Michele, strada Casale 50/A, IT-15122 Alessandria

Solidariteit met gearresteerden en de onderzochten.
Vrijheid nu voor Nicola en Alfredo!

* het kapotschieten van de knieschijven